‘रासा’ का चार मुक्तक

एक

ढलेर पनि नाच्ने मान्छेहरू जिन्दावाद !
    दुखेर पनि हाँस्ने मान्छेहरू जिन्दावाद !
    कोही भोकै बस्छन् कोही अघाएर सुत्छन्
    मरेर पनि बाँच्ने मान्छेहरू जिन्दावाद !

दुई

हिँडेर कहीं पुग्नलाई बाटा त चाहिन्छन्
    गएर जहाँ बसे पनि माटा त चाहिन्छन्
    दुखेको सम्झिनु छ त घाउ भएर पुग्दैन
    बसेर कोट्याउन पनि खाटा त चाहिन्छन् ।

तीन

यस्तो छ पानी – झरीले भन्लिन्
     उस्तो छ वन – चरीले भन्लिन्
     जे चीज पनि समयमै भए
     कस्तो छ स्वर्ग – परीले भन्लिन् ।

चार

आँसु खसाएर पनि हाँस्छन् तिम्रा आँखाहरू
     दु:ख लुकाएर पनि नाच्छन् तिम्रा आँखाहरू
     जिन्दगी त यस्तै हो नि बाँच्नैपर्छ जसरी पनि
     मुटु दुखाएर पनि बाँच्छन् तिम्रा आँखाहरू ।